Άλας της γης

Της σήψης το σκότος γεμίζει τη γη,
κρυφά αρρωσταίνει την κάθε ψυχή,
ναρκώνει το νου και του στήνει παγίδα,
τον άνθρωπο αφήνει πια δίχως ελπίδα.

Και θάβει βαθιά στης σιγής τα υπόγεια
με άμετρο μίσος του Πλάστη τα λόγια,
του εχθρού η ιαχή να βυθίζει αιώνια
ψυχές που αρμενίζουνε δίχως τιμόνια.

Μη δειλιάσεις, καρδιά μου, και μη φοβηθείς,
του Κυρίου τα λόγια να μη λησμονείς,
γίνε αλάτι της γης, την αρμύρα μη χάσεις,
γίνε αλάτι της γης, φως κι ελπίδα της πλάσης.

Βαρύς ο χειμώνας, το κρύο πολύ,
στο χιόνι θαμμένη βαθιά η αρετή,
παγόβουνα φράσσουν της ζήσης το δρόμο,
στου Άδη οδηγούν τον αιώνιο πόνο.

Ανάστα, ψυχή, σ’ έχει χρίσει ο Δεσπότης,
του κόσμου το άλας, τον πάγο να λιώσεις,
μα μάθε, θα πέσουν βροχές, καταιγίδες
μην έρθουν στον κόσμο ποτέ αλκυονίδες.

Μη δειλιάσεις, καρδιά μου, και μη φοβηθείς…