Όλα μας τα καράβια πίσω γυρίσανε,
σπασμένα τα κατάρτια, σκισμένα τα πανιά,
ήρθαν από τη Σμύρνη κι από τα Μουδανιά.
Φέραν των εκκλησιών μας τα δισκοπότηρα,
παιδιά, γυναίκες, γέρους, γένος γραικών πολύ,
τις ρίζες της φυλής μας απ’ την ανατολή.
Μα ένα καράβι μαύρο πίσω δε γύρισε,
ποιους κάβους αρμενίζει, ποια πέλαγα γυρνά
και πουθενά δε βγαίνει, δε φτάνει πουθενά.
Χρόνια το καρτερούμε και χρόνια πέρασαν,
δεν το είδε μήτε ναύτης, μήτε θαλασσαετός,
μήτ’ ερημίτης φάρος, μήτ’ άστρο της νυκτός.
Τάχα να ‘χει βουλιάξει, τάχα να στοίχειωσε,
δε θα ξανάρθει τάχα στην πατρική του ακτή,
ωιμέ, κι έχει φορτώσει το πιο ακριβό φορτί.
Όλα τα χάσαμε, όλα, και μόνο φόρτωσε
το πιο στερνό καράβι την ώρα του χαμού,
φόρτωσε την ελπίδα του ξαναγυρισμού.
Έλα μικρό καράβι, έλα, ξεφόρτωσε,
δώσ’ μας το θησαυρό σου κι άνοιξε τα πανιά
ολόισια για τη Σμύρνη και για τα Μουδανιά.
