Ποτέ μην πεις πως συνηθίσαμε
τα δεν ξεχνώ και τα ξεχνάμε,
πως στο σκοτάδι προχωρήσαμε,
πως τ’ αύριο δεν κυνηγάμε.
Τι κι αν τ’ άστρα δεν μπορώ να τα μετρήσω,
τι κι αν έφτασε στο κόκκαλο η βροχή,
την καρδιά μου δεν μπορώ να ξεπουλήσω
κι ας την κλείσανε σε κάποια φυλακή.
Το χώμα είν’ η γη κι είν’ ο παράδεισος
όπου η δική μου γη είν’ ελπίδα,
δυο μέτρα μακριά στέκεται η άβυσσος
κι αναζητώ μια λεύτερη πατρίδα.
Τι κι αν τ’ άστρα δεν μπορώ να τα μετρήσω…
Ήμασταν παιδιά κι ήταν σαν σήμερα
το χτες, ακόμα πολεμάμε
της ντροπής να ρίξουμε τα σύνορα,
τ’ αύριο να ‘ρθει που αγαπάμε.
Τι κι αν τ’ άστρα δεν μπορώ να τα μετρήσω…
