Στης ιστορίας το δρόμο
εσύ μετράς χιλιάδες
χρόνους και κλέη.
Κυρά μακεδονίτισσα,
αετομάτα ρήγισσα,
ήσουν στον κόσμο κι είσαι
η ρωμιοπούλα η ξακουστή,
η Σαλονίκη είσαι.
Το κύμα σου αφρογάλανο
φιλεί τα κράσπεδά σου,
ο ήλιος της ελευθεριάς
χρυσώνει τα μαλλιά σου.
Και σου φορεί διάδημα
η δόξα την τιμή,
απ’ τη Βεργίνα μάλαμα
κι από τον Άθω ευχή.
Κι εσύ στον άη Δημήτρη σου
ανάφτεις το καντήλι
και με τη φλόγα του φωτάς
πάντα μπροστά το δρόμο.
Και στέκεις κάστρο απόρθητο,
τη βάρδια να κρατάς
μες στου βορρά τα κύματα
και να μηνάς Ελλάδα,
Θεσσαλονίκη μας.
