Και πάλι εκίνησα να ‘ρθώ,
Χριστέ μου, στην αυλή σου,
να σκύψω στα κατώφλια σου,
κατώφλια σου τα τρισαγαπημένα.
Όπου με πόθο αχόρταγο
το λαχταρά η ψυχή μου,
η σάρκα μου αναγάλλιασε,
αναγάλλιασε, σιμά σου κι η καρδιά μου.
Το χελιδόνι ηύρε φωλιά
και το τρυγόνι σκέπη,
να βάλουν τα πουλάκια τους,
πουλάκια τους τα δόλια να πλαγιάσουν.
Στον ιερό σου το βωμό,
αθάνατε Χριστέ μου,
κάλλιο μια μέρα στη δική σου αυλή παρά,
δική σου αυλή παρά χιλιάδες.
Στον ίσκιο ας είμαι του ναού
σαν παραπεταμένος,
καλύτερα παρά να ζω,
παρά να ζω σ’ αμαρτωλών λημέρια.
