Καλπάζει σ’ άρμα συμφορών η αμαρτία
ξανά Φαέθοντας τρελός τη γη διαβαίνει,
το φόβο σκόρπισε, το μίσος, την κακία,
μες στο σκοτάδι η ψυχή αργοπεθαίνει.
Όρθωσε είδωλο το εγώ
κι έχει ρημάξει τον τόπο ετούτο
και στα ερείπια έχει θάψει
κάθε ελπίδα για ζωή και λυτρωμό,
το φως το σφράγισε σε βράχο λαξευτό.
Μα είν’ αθάνατος ετούτος ο νεκρός,
τριημερεύει και γεμίζει η πλάση φως,
να, δες, σαν ήλιος απ’ τον τάφο ξεπηδά,
ελπίδας φως μες στα χαλάσματα σκορπά.
Μα ξάφνου τ’ άλογα πετρώνουν στην πορεία,
ο φωτοσβέστης γέρνει στ’ άρμα νεκρωμένος,
σπαρακτική ηχεί του άδη η θρηνωδία,
σαν του Αδάμ βαστά το χέρι ο αναστημένος.
Λάμψαν τα σύμπαντα, στον κόσμο γεννηθήκαν
της πίστης θρέμματα, υιοί φωτός κληθήκαν,
φως στα χαλάσματα κι ελπίδα να σκορπούν,
πυρφόροι κήρυκες παντού να διαλαλούν.
Πως είν’ αθάνατος ετούτος ο νεκρός…
Ναι, είν’ αθάνατος ετούτος ο νεκρός…
