Κάτω απ’ τ’ αστέρια, στου Θεού τα χέρια,
η ζωή μ’ αρμονία κυλά,
τ’ όμορφο ακρογιάλι του παραδείσου τα κάλλη
βλέπει και γελά.
Το γαλάζιο τ’ ουρανού δείχνει την ειρήνη,
το κόκκινο του λουλουδιού την αγάπη τραγουδά.
Το πιο όμορφο χρώμα, το λευκό της ψυχής,
αν το ‘χεις πάντα, να ξέρεις, θα ευτυχείς.
Όλα είν’ ωραία κοντά στο Χριστό,
αυτόν θέλω μόνο γι’ αρχηγό,
βλέπω τον ήλιο, βλέπω τ’ αστέρια,
όλα είναι τέλεια απ’ τα δικά του τα χέρια.
Το γαλάζιο τ’ ουρανού δείχνει την ειρήνη…
Έλα κι εσύ μαζί κοντά στο Χριστό,
σ’ ό,τι πιο όμορφο, πιο ζηλευτό
και ρώτα τη γη, ναι, ρώτα παντού,
άραγε τέτοια ευτυχία υπάρχει αλλού.
Το γαλάζιο τ’ ουρανού δείχνει την ειρήνη…
Στον τελευταίο στίχο: «άραγε τέτοια ευτυχία υπάρχει…» {«παντού.» -> «αλλού;»}