Απ’ τη Λευκωσία ως την Κορυτσά
κι απ’ το Μοναστήρι ως την Αγια-Σοφιά
αλύτρωτες πατρίδες, ελπίδες μου χρυσές,
έφτασε η ώρα να κλείσουν οι πληγές.
Φέρνει ο άνεμος μηνύματα
απ’ τα χορταριασμένα μνήματα
που τραγουδούν τη δόξα σου, Ελλάδα.
Ακούω του Μέγα Αλέξανδρου τα βήματα,
του πατρο-Κοσμά τα άγια ρήματα,
που κράτησαν της πίστης άσβεστη τη δάδα.
Αναστήσου, βασιλιά μαρμαρωμένε,
ξαναφόρεσε την πορφυρή στολή,
οι εικόνες των αγίων πια δεν κλαίνε,
γιατί έφτασε η ποθητή στιγμή,
ο δικέφαλος ξανά να υψωθεί
στης Αγια-Σοφιάς την πιο ψηλή κορφή.
Καταρρέουνε τα σάπια επιχειρήματα,
της αποστασίας αποστήματα,
το παιχνίδι οι εχθροί μας το ‘χουνε χάσει.
Γκρεμίζονται του χρόνου τα πορίσματα,
γιατί έχει κι ο καιρός γυρίσματα,
οι Έλληνες ποτέ δεν είχαμε ξεχάσει.
Αναστήσου, βασιλιά μαρμαρωμένε…
Χέρια τώρα όλοι ας ενώσουμε,
τη γαλανόλευκη ξανά να υψώσουμε
εκεί που ο χρόνος έχει μαρμαρώσει.
Θα σπάσουνε οι πλάκες απ’ τα μνήματα,
της λευτεριάς τα πρώτα τα σκιρτήματα,
το χερουβικό σε λίγο θα τελειώσει.
Αναστήσου, βασιλιά μαρμαρωμένε…