Στα μακρινά ταξίδια μας
δεν είμαστε μονάχοι,
πίσω μυριάδες ακλουθούν
εργάτες της ιδέας,
δρόμο ν’ ανοίξουμε στο φως,
σ’ όλη τη γη να φτάσει.
Μα, όπου σμίγει τούτη η γης
με το καυτό μας αίμα,
γίνεται μυστική γιορτή,
ουράνιο πανηγύρι,
λουλούδια ξεπετάγονται
κι η πλάση ευωδιάζει.
Μέσα σε ταπεινές σκηνές
με πίστη και ευλάβεια
φλόγα κρατάμε ζωντανή
σ’ ακοίμητο καντήλι,
να διώχνει πέρα της νυχτιάς
τα δολερά σκοτάδια.
Μα, όπου σμίγει τούτη η γης…
Τις ώρες του συλλογισμού
μάς περιζώνουν φλόγες
και στα μεγάλα οράματα
ψηλά μας ανεβάζουν,
εκεί που λάμπει ομορφιά,
αγάπη και αγνότη.
Μα, όπου σμίγει τούτη η γης…
