Είμαστε απ’ το σώμα σου τα μέλη σου,
η πνοή απ’ την αναπνοή σου,
οι κληματαριές απ’ το αμπέλι σου,
εικόνα η δική σου.
Κι όσοι απ’ τους ανθρώπους δε σε πίστεψαν,
κι όσοι απ’ τους ανθρώπους σε προδώσαν,
είναι σαν τους σπόρους που δε φύτρωσαν
και σ’ άγονη γη νεκρώσαν.
Είσαι η αγάπη που τον κόσμο αγκαλιάζει,
κι αυτά που δεν ξέρουμε,
κι αυτά που δεν είδαμε,
κι αυτά που πρόκειται να δούμε.
Σ’ έχω μάθει απ’ των ανθρώπων τις βρισιές
κι από τις βλαστήμιες των εχθρών σου,
ένοχος σε όλες σου τις εποχές,
κατάδικος του κόσμου.
Κι όταν σε σταυρώνανε στο Γολγοθά,
μπρος στα εκούσιά σου πάθη
ράγισαν οι πέτρες και τα σύννεφα
κι ανοίχτηκαν οι τάφοι.
Είσαι η αγάπη που τον κόσμο αγκαλιάζει…
