Και φέτος δεν ανθίσανε
της πασχαλιάς τα φύλλα,
και φέτος δεν ακούστηκαν
τραγούδια στις ραχούλες.
Και φέτος δε γελάσανε
στις βρύσες οι μανούλες,
μονάχα ακούς το βογκητό
απ’ τους φυλακισμένους.
Και φέτος δεν ανθίσανε τα φύλλα,
και φέτος δεν φωτίστηκε η εκκλησιά,
μόνο πολυβόλου ανατριχίλα
μες στην αξημέρωτη νυχτιά.
Και φέτος δεν ανθίσανε τα φύλλα,
και φέτος δεν φωτίστηκε η εκκλησιά,
μόνο πολυβόλου ανατριχίλα
μες στην αξημέρωτη νυχτιά.
Μας πλήγωσαν, μας πρόδωσαν,
μας πήραν τη φωνή μας
κι απόμεινε η θλίψη μας
και τ’ όνειρο μαβί.
Και, σαν ρωτάει ανέμελο
το μαύρο το παιδί μας,
σκουπίζουμε το δάκρυ μας
και μένουμε βουβοί.
Και φέτος δεν ανθίσανε τα φύλλα…
Ενότητα, αδέρφια μας
και πίστη στο Θεό μας,
μ’ αυτές τις ρίζες κράτησαν
αιώνια οι πρόγονοί μας.
Και θ’ ανατείλει λευτεριά
στο ελληνικό νησί μας,
στη Μόρφου, στην Κερύνεια μας,
στον Πενταδάκτυλό μας.
Και φέτος δεν ανθίσανε τα φύλλα…
