Εσένα, Κύριε, θυμάμαι

Βαρύ του λόγου στόλισμα με τυραννάει,
χάνεται μες σ’ αισθήματα η καρδιά μου,
ξένη μια λύπη μες τον κόσμο με λυγάει.
Στο χρόνο φεύγω το χαμένο
μ’ ένα πουλί που μέσα μου ξυπνάει
και σένα, Κύριε, θυμάμαι.

Βλέπω δροσιάς τη στάλα σε κλωνάρι,
ίσκιο πουλιού γραμμένο στο νερό,
ακούω βροχής ψαλμό μες στη γαλήνη,
πονώ ένα πόνο για τα πάντα
και σένα, Κύριε, θυμάμαι.

Ένα σταυρό ξεκρίνω ετοιμασμένο
για τώρα, για αύριο και για πάντα
της ομορφιάς το σώμα να καρφώσουν.
Άφραστη λύπη, εγκόσμιο αίμα,
ρίχνει δυο στάλες στην καρδιά μου
και σένα, Κύριε, θυμάμαι.

Βλέπω δροσιάς τη στάλα σε κλωνάρι…