Χριστός ‘γεννέθεν, χαρά σον κόσμον,
χα, καλή ώρα, καλή σ’ ημέρα,
χα, καλόν παιδίν οψέ ‘γεννέθεν.
Οψέ ‘γεννέθεν, ουρανοστάθεν,
τον εγέννεσεν η Παναΐα,
τον ανέστεσεν Αϊ-Παρθένος.
Εκαβάλκεψεν χρυσόν πουλάρι
κι εκατήβεν σο σταυροδρόμι,
έρπαξαν ατόν οι χίλ’ Εβραίοι,
χίλ’ Εβραίοι και μύρ’ Εβραίοι.
Ασ’ ακρέντικα κι ασ’ σην καρδίαν
αίμαν έσταξεν, χολήν ‘κ εφάνθεν,
ούμπαν έσταξεν και μύρος έτον,
μύρος έτον και μυρωδία.
Εμυρίστεν ατ’ ο κόσμος όλεν,
για μυρίστ’ ατό και συ, αφέντα,
συ, αφέντα, καλέ μ’ αφέντα.
Έρθαν τη Χριστού τα παλικάρια
και θυμίζνε τον νοικοκύρην,
νοικοκύρην και βασιλέα.
Δέβα σο ταρέζ κι έλα σην πόρταν,
δώσ’ μας ούβας και λεφτοκάρια
κι αν ανοίεις μας, χαράν σην πόρτα σ’,
κι αν ανοίεις μας, χαράν σην πόρτα σ’,
χαράν σην πόρτα σ’.
