Να ‘μουνα για λίγο εκεί να σε κοιτάξω ξανά,
Σμύρνη, κόρη μου γλυκιά, να σ’ αγκαλιάσω,
πού ‘ναι τώρα τα παιδιά σου,
κλείσαν όλες οι πληγές,
σβήσαν άραγ’ οι φωτιές που σε πληγώναν;
Να ‘μουνα για λίγο εκεί να δω Βουρλά κι Αϊβαλί,
Σμύρνη, κόρη μου γλυκιά, να θυμηθούμε,
πρόσωπα που ζουν ακόμα
κι άλλα που έχουν πια χαθεί
κι είναι η ψυχή τους πάντοτε μαζί σου.
Εκεί δικά σου είν’ ακόμα
ουρανός και χώμα,
θάλασσα, στεριά.
Κι εδώ, γη που δεν πατιέσαι,
φυλή που δε νικιέσαι,
Ελλάδα μου, είσαι εσύ.
Να ‘μουνα για λίγο εκεί για να ακούσω ξανά,
Σμύρνη, κόρη μου γλυκιά, τις μουσικές σου,
να ‘ναι οι καρδιές κιθάρες,
να ‘ναι οι ψυχές βιολιά
κι άγγελοι να τραγουδάνε τους καημούς σου.
Να ‘μουνα για λίγο εκεί για να σου δείξω όλ’ αυτά,
Σμύρνη, κόρη μου γλυκιά, που είναι δικά σου,
γέμισε η γη τραγούδια,
έγινε η νύχτα φως
κι όσα χάθηκαν εκεί εδώ ανθίσαν.
Εκεί δικά σου είν’ ακόμα…
Να ‘μουνα για λίγο εκεί.
