Εκεί γλυκά να κελαηδούν
ακούω τα πουλάκια,
με χάρη παίζουν και πηδούν
στα πράσινα δεντράκια.
Και τ’ αηδονάκι αρχινά
γλυκά τη μουσική του,
σωπάστε δάση και βουνά
ν’ ακούσω τη φωνή του.
Τι μελωδία θαυμαστή,
τι στόμα ζηλεμένο,
πολύ, πολύ μ’ ευχαριστεί,
ν’ ακούω δε χορταίνω.
Το δάσος έχει για ναό
και κάνει λειτουργία
και αναπέμπει στο Θεό
χαράς δοξολογία.
Αηδόνι μου, θέλω κι εγώ
με σε να τραγουδήσω,
τον Πλάστη να δοξολογώ
στον κόσμο όσο ζήσω.
