Κάποιο φωτεινό πρωί πριν χρόνια,
πλάι στης Γαλιλαίας τα νερά,
η αγάπη άγγιξε για πάντα
άδεια δίχτυα, ανθρώπους και πανιά.
Άφησαν σε κείνον τη ζωή τους
να τη ντύσει μ’ όνειρα ιερά
κι έσταζε βαθιά μες στην ψυχή τους
πλούσια την αγάπη του, πλατιά.
Αγάπη που ποθεί η ψυχή αιώνια για να ζήσει,
αγάπη του Θεού μου μυστική,
αγάπη που σαν άνεμος καρδιές να συγκλονίζει,
σαν αύρα να χαϊδεύει όλη τη γη.
Όνειρο δικό μου η αγάπη
να ‘ρθει να μ’ αγγίξει θεϊκή,
χρώματα η ζωή μου να γεμίσει,
φως απ’ των αγίων τη γιορτή.
Να ‘χω μια καρδιά που ν’ αγαπάει,
όπως συ, Χριστέ μας, είχες πει,
κάθε νύχτα πάντα να με βρίσκει
μ’ όλους τους ανθρώπους αδελφή.
Αγάπη που ποθεί η ψυχή αιώνια για να ζήσει…
