Γελάει ο κόσμος και νομίζει
πως χαμογελάει αληθινά,
μα από μέσα του φωνάζει,
πού είναι η αληθινή χαρά.
Πού είν’ η χαρά που δεν τελειώνει
όταν σβήνουν τα φώτα τα πολλά,
η χαρά που δε λογίζει
πλούτη, χρήματα, ομορφιά.
Κύριε, πιάσε με απ’ το χέρι,
να βαδίσουμε μαζί,
να αλλάξουμε τον κόσμο,
να γυρίσουμε τη γη
σ’ έναν κόσμο που γνωρίζει
ν’ αγαπάει αληθινά,
σ’ έναν κόσμο που για σένα τραγουδά.
Κύριε, χάρισε τα δώρα,
δώρα ακριβά και θεϊκά,
δώρα που μεταμορφώνουν
κι ανεβάζουνε ψηλά.
Δύο μάτια που γελάνε
όταν ο άλλος χαμογελά,
δύο μάτια που δακρύζουν
όταν ο άλλος πονά.
Και δύο χέρια που όλο δίνουν
σε οποιονδήποτε ζητά
κι ένα στόμα που θα ψάλλει
ωσαννά αγγελικά.
Κύριε, πιάσε με απ’ το χέρι…
