Στο περιβόλι του Θεού και στου καρπού το γιόμα
πετάει η σκέψη μακριά, στου ουρανού το δώμα.
Του τρύγου η ώρα δεν αργεί, μα η ψυχή μου ακόμα
χέρσο χωράφι, στείρα γη και διψασμένο χώμα.
Το Πνεύμα φέρνει τον καρπό και τη σοδειά αυξάνει,
κι ο σπόρος μέσα στην ψυχή απ’ το Θεό βλαστάνει.
Με της αμπέλου το χυμό, νέκταρ της ευλογίας,
θα ξεδιψάσω, θα χαρώ μέρες καρποφορίας.
Μπροστά μου η άκαρπη συκιά το κρίμα μού θυμίζει
και μιαν απόφαση γεννά, καινούργιο δρόμο ορίζει.
Χωρίς νερό, αλίμονο, η γη δε θα καρπίσει,
χωρίς αγώνα ο σποριάς καρπό δε θα θερίσει.
Το Πνεύμα φέρνει τον καρπό και τη σοδειά αυξάνει…
