Του εγωισμού μου η φωτιά εμπρηστική
καίει κάθε άνθος που ‘χει δώσει η αρετή.
Όμως η χάρη θέλει δύναμη πολλή
για να φωλιάσει σ’ ύπαρξη καρτερική.
Κόσμε της οίησης, της πτώσης, της τρυφής,
έσβησες κάθε αχτίδα θείας ποίησης.
Χριστέ μου, δώσε καρτερία, υπομονή,
μέσα μου μόνο σε ζητώ κατοικητή.
Η παρουσία σου θεία ευωδία, φως,
στέκω ξανά ενώπιόν σου, σε ζητώ γονατιστός.
Δάκρυ μου, πότισε την άθραυστη καρδιά,
υπομονής πικρές οι ρίζες, μα τα φρούτα της γλυκά.
Φέγγει σαν άστρο φωτεινό η προσευχή,
μέσα στο βράδυ, ανοιχτοί οι ουρανοί.
Τα χέρια υψώνω ν’ αδράξω τη ζωή
και πλημμυρίζει θεία χάρη η ψυχή.
Η παρουσία σου θεία ευωδία, φως…