Ένα όχι στον εχθρό σου,
όπως έκανες και πάντα,
βροντοφώνησες, Ελλάδα,
και στο θρυλικό σαράντα.
Και το πήρανε τα νιάτα
της πατρίδος το λουλούδι
και το έκαναν με πίστη
εγερτήριο τραγούδι.
Στις κορφές ψηλά της Πίνδου
σαν θεριά έχουν ανέβει
κι αν τους λείπουνε τα όπλα,
η καρδιά τούς περισσεύει.
Πολεμούν στην Τρεμπεσίνα
τα παιδιά σου αντρειωμένα
κι ανασταίνουνε και πάλι
το παλιό εικοσιένα.
Όχι πάντα η Ελλάδα
στον εχθρό βροντοφωνεί
κι από τη σκλαβιά στη μάχη
προτιμάει τη θανή.
