Δεν είν’ η νιότη που μας δένει,
ούτε η ίδια γειτονιά,
δεν είν’ τα χρόνια του σχολείου,
ούτε η σχέση απ’ τη δουλειά.
Αυτό που ζούμε δε χωράει
στον ανθρώπινο μυαλό,
πάνω απ’ τη φύση και τους νόμους,
θαύμα καινό.
Αδελφέ μου, νιώθω ότι είσαι
ο άλλος μου εαυτός
κι η ψυχή σου κι η δική μου
δυο σταγόνες φως π’ αστράφτουν.
Δε μπορώ να ξεχωρίσω πού αρχίζω εγώ,
πού είσαι συ και πού είν’ οι άλλοι,
πού είν’ ο Θεός.
Όλα είν’ ένα, μόνο ένα,
είν’ η αγάπη του Θεού
αυτή ‘ναι που κινεί τον κόσμο,
είμαστε όλοι μια ψυχή.
Στη λογική του Παραδείσου
δεν υπάρχουν αριθμοί
κι άμα πεθάνεις
για τον άλλο, πάλι ζεις.
Αδελφέ μου, νιώθω ότι είσαι…
