Περιμένω ένα χέρι να μου δώσει τη στοργή,
ένα λόγο αληθινά να μου σταθεί.
Ένας φίλος, ένα γέλιο ομορφαίνει μια στιγμή,
μα ο Χριστός μου μου χαρίζει τη ζωή.
Κάθε μέρα μού θυμίζει υμείς φίλοι μου εστέ,
την αγάπη μού χαρίζει, την πνοή.
Μα κανείς δε μ’ αγαπάει πιο πολύ απ’ το Χριστό,
μου ‘χει δώσει ό,τι έχω κι ό,τι αγαπώ,
την αιώνια ευτυχία, την ελπίδα, το σκοπό,
θυσιάστηκε για μένα πάνω στο σταυρό.
Μονο η δική του αλήθεια δίνει φως μες στη ζωή,
με το Σώμα και το Αίμα νέα αρχή.
Και αυτός ας μ’ αξιώσει στη στερνή μου αναπνοή
να ‘μαι μέχρι τότε φίλη του πιστή.
Μα κανείς δε μ’ αγαπάει πιο πολύ απ’ το Χριστό…
