Από την εποχή μου πώς να ξεφύγω, πες μου,
και πού να βρω το καταφύγιο,
κλείνω τα μάτια, τα πελάγη ονειρεύομαι,
πετάω και φεύγω απ’ το επίγειο.
Τ’ ανθοφόρα χωράφια και της πίστης σημάδια,
το κύμα, ο ουρανός κι οι μελωδίες μας,
οι κρυστάλλινες λίμνες και δροσόσταλες κρήνες,
ατέλειωτες είν’ οι ευλογίες μας.
Στα λόγια των άλλων, στις ανούσιες τις κουβέντες
χάνω συχνά το ενδιαφέρον μου,
ψάχνω, ζητάω την αλήθεια του κόσμου,
με Θεό να το χτίσω εγώ το μέλλον μου.
Τ’ ανθοφόρα χωράφια και της πίστης σημάδια…
Κάθε χαρά έχεις στείλει, μα εγώ δεν εκτιμάω,
ο κακός εαυτός, κοίτα, πώς φέρεται,
μα εμείς για πάντα θα φωνάζουμε με την πίστη
πως, χριστιανοί, πάντοτε χαίρετε.
Τ’ ανθοφόρα χωράφια και της πίστης σημάδια…
Πάντοτε χαίρετε.
