Βήμα μετέωρο κι ανοίγεις τα φτερά σου,
μπρος σου τα ουράνια απλώνονται γλαυκά.
Αφήνεις πίσω μια για πάντα τη φωλιά σου,
σταυραετόπουλο, στο πρώτο πέταγμα.
Πίσω η μάνα, μ’ αγωνία σε κοιτάζει,
μπρος ο πατέρας, δάσκαλός σου στ’ ανοιχτά.
Κι εσύ στην ώρια κίνησή σου τα πλάτη ορίζεις,
ζήση η νικήτρα που σε διώχνει απ’ τα μικρά.
Δε σ’ αγγίζει το βάρος και ο φόβος,
σβήνουν πια για σε τα χαμηλά,
πιο ψηλά κι απ’ τ’ άγρια αετοράχια
σε προσμένει γαλάζια ομορφιά.
Φλόγα στην ύπαρξη φωλιάζει,
κρυφά σε συγκλονίζει
ασάλευτη ματιά.
Ζέση η ψυχή που φτερουγίζει,
μακριά σε ταξιδεύει
ατρόμητη καρδιά.
Ώρα καλή, σταυραετέ μου,
λεβέντικη η ζωή σου,
στολίδι η λευτεριά.
Ρίξου μ’ απόφαση και τόλμη
και δώστα όλα τώρα,
στο πρώτο πέταγμα.
Ώρα καλή, σταυραετέ μου…
