Ο σποριάς

Μια μέρα βγήκε ένας σποριάς
να σπείρει τον αγρό του,
εκεί ήτανε η σκέψη του,
αυτό ήτανε το βιος του.

Μια χούφτα έπεσε σιμά
στο δίπλα μονοπάτι,
την αφανίσαν τα πουλιά,
το πέλμα του διαβάτη.

Αν θες κι εσύ η σπορά
να φτάσει ως το θερισμό,
έλα μαζί μας να σκάψεις
βαθιά τον αγρό.

Καμπόσοι σπόροι έπεσαν
εκεί που ήταν βράχοι,
νερό δε βρήκαν, δίψασαν
και χάθηκαν μονάχοι.

Πιο πέρα στο χωράφι του
αγκάθια είχαν μείνει,
έπεσε μέσα ο σπόρος του,
δε μπόρεσε να γίνει.

Αν θες κι εσύ η σπορά…

Μα εκεί που η γη ήταν έτοιμη
και καλοσκαλισμένη
εβλάστησε, έκανε καρπό,
αυτό ο σποριάς προσμένει.

Πέτρες, αγκάθια και κλαριά
ας διώξει η σκαπάνη,
να πάρει τον καρπό ο Χριστός,
να δώσει το στεφάνι.

Αν θες κι εσύ η σπορά…