Αναζητητές

Στη γειτονιά του παράδεισου βγήκα
ν’ αδράξω το γέλιο που λείπει απ’ τη γη.
Δυο μικρά σύννεφα ρώτησα πού είν’ η αλήθεια
και μου ‘παν βαθιά στην ψυχή.

Αναζητώ μέσα στον κόσμο
μία γωνιά μ’ αγέρα και δυόσμο,
τη ζωγραφιά εκείνου που μ’ αγαπά.
Ποιος περπατά στον ήλιο αντάμα,
ποιος κυβερνά το ρήμα μου μέσα,
σκύβω, φιλώ την εικόνα του κι ανάβω κερί.

Είναι το διάστημα απέραντος κάμπος
κι εγώ χαμομήλι και βασιλικός.
Αν έχω δει το δικό μου πλανήτη,
σε βλέπω, Θεέ, είσαι ο κάθε αδελφός.

Αναζητώ μέσα στον κόσμο…

Είν’ η σοφία χυμένο γυαλί,
η ψυχή μου ατλαντίδα, γαλάζιος βυθός.
Μια πολιτεία γελάει στα ουράνια,
ξεχύνεται, βγαίνει σαν ωκεανός.

Αναζητώ μέσα στον κόσμο
μία γωνιά μ’ αγέρα και δυόσμο,
τη ζωγραφιά εκείνου που μ’ αγαπά.
Ποιος περπατά στον ήλιο αντάμα,
ποιος κυβερνά το ρήμα μου μέσα,
σκύβω, φιλώ την εικόνα του κι ανάβω κερί.
Αυτός περπατά στον ήλιο αντάμα,
αυτός κυβερνά το ρήμα μου μέσα,
σκύβω, φιλώ την εικόνα του κι ανάβω κερί.