Το μυαλό μου ανεμοδέρνει,
μες στην άβυσσο με ρίχνει,
καθώς κοιτώ τη σήψη γύρω μου
ν’ απλώνεται.
Μα σαν αητός, σύννεφο άσπρο,
θα ξεγλιστρήσω σ’ άλλο άστρο,
με λύρα, πένα και με σμίλη
θε να νικήσω τη φθορά.
Χέρια ζητούν, ποθούν ειρήνη,
η αγάπη ξανανθίζει,
γεννά έναν κόσμο απ’ την αρχή,
χρυσά τα φωτοπέλαγα και συ.
Στη σιωπή του ουρανού,
μες στη ζάλη του κενού
θες να ρουφήξεις μια σταγόνα
αστραφτερού φωτός.
Μπρος στη θέα του βουνού,
στη σκιά του Θεού
θες ν’ ακουμπήσεις στη γαλήνη
που δίνει μόνο αυτός.
Χέρια ζητούν, ποθούν ειρνήνη…
Μες στα κύματα η μορφή σου
υψώνεται σαν οπτασία,
ονόματα αγίων σμιλεύονται,
γράφονται σ’ άφθαρτες στήλες.
Τώρα ανίκητη βαδίζω,
κοιτώ το απέραντο γαλάζιο,
γιατί το ξέρω πως κοντά σου
τη νίκη πάντα θα τη ζω.
Χέρια ζητούν, ποθούν ειρήνη…
