Ομόσκηνες

Στο φως της μεταμόρφωσης, στο άγιο Θαβώρ,
τα μάτια μας θαμπώσανε απ’ τ’ άγιο θείο φως.
Έλαμψε σαν τον ήλιο κει η άγια σου μορφή
κι από το χιόνι πιο λευκά
τα άγια σου ιμάτια
στου Θαβώρ την κορφή.

Και μη μπορώντας να σε δούμε, ουράνιε βασιλιά,
σε προσκαλέσαμε να ‘ρθεις στη φτωχική καρδιά.
Ποθήσαμε να ζήσουμε στην άγια σου σκηνή,
ομόσκηνες με σένανε, ουράνιε λυτρωτή.

Μην αρνηθείς το κάλεσμά μας,
έλα, Χριστέ, στη μοναξιά μας.
Η θεία σου θωριά θα μας ενώνει, λυτρωτή,
γαλήνη θα μας φέρνει στην ψυχή.

Στου σκοταδιού την ερημιά η σκέψη μας γυρνά
κι η ύπαρξή μας συνεχώς εσένα αναζητά.
Μια σου ματιά, μια σου θωριά γεμίζει την ψυχή
από ουράνια ομορφιά
που διώχνει την απελπισιά
στης νύχτας τη σιγή.

Και μη μπορώντας να σε δούμε, ουράνιε βασιλιά…

Μην αρνηθείς το κάλεσμά μας…