Γιατί μαυρίζει ο ουρανός
κι ας είναι καλοκαίρι,
λες κι η αυγή κατάμαυρο
χαμπάρι θα μας φέρει.
Και, να, χτυπούνε πένθιμα
κάθε χωριού καμπάνες,
κλαίνε μαζί τρεις μάνες,
μαζί τους κι όλη η γη.
Κι είναι γλυκό το κλάμα τους
από χαρά, λες, κλαίνε,
λόγια Σουλιώτου λένε
στην πένθιμη σιγή.
Ποτέ δε θα πεθάνουνε
όσοι πεθάναν σήμερα
και της σκλαβιάς τα σίδερα
θα σπάσουν κάποια μέρα.
Και θ’ ακουστούν ελεύθερα
τραγούδια πέρα ως πέρα
και της σκλαβιάς τα σίδερα
θα σπάσουν κάποια μέρα.
