Στη Βόρειο Ήπειρο ο ήλιος κρύφτηκε
κι οι άνθρωποι σκοτείνιασαν με μιας,
ρημάχτηκε η πίστη κι η ιστορία τους,
ποτίστηκε η γη τους μ’ αίματα.
Αράχνιασε η ζωή τους κι η ευτυχία τους,
γκρεμίστηκαν ναοί κι ιδανικά,
μαρμάρωσαν οι μάνες μες στα κλάματα
και τα παιδιά απόμειναν βουβά.
Καμπάνες κρυμμένες, χτυπήστε ξανά,
ηχήστε παιάνες ανάσταση πια,
υψώστε σημαίες, ανάψτε κεριά,
στη Βόρειο Ήπειρο φτάνει η λευτεριά.
Βαρβάρωσε η ζωή τους μες στους βάρβαρους,
χορτάσανε τη φτώχια, τη σκλαβιά,
περάσανε στις φυλακές, στα κάτεργα,
ξεχείλισε ο πόνος του ραγιά.
Περάσαν οι καιροί κι η πίκρα φούντωσε,
του Μαραθώνα τρίζουν τα κορμιά,
σπαραχτικές φωνές τώρα σε κράζουνε
να υψώσεις τη φωνή σου στην ψευτιά.
Καμπάνες κρυμμένες, χτυπήστε ξανά…
Του Πύρρου γη, Ελλάδας γη αρχέγονη,
απέραντη, απείρου κάλλους γη,
Ολυμπιάδας μάνα τρισχιλιόχρονη
με ολυμπιονίκες γιους, εσύ.
Των Αποστόλων και μαρτύρων βήματα,
του Δεσποτάτου δόξα και καρδιά,
Πατροκοσμά σχολειά, σταυροί, κυρήγματα,
ευεργετών ιδρύματα εθνικά.
Καμπάνες αιώνων, χτυπήστε ξανά,
ηχήστε παιάνες ανάσταση πια,
υψώστε σημαίες, ανάψτε κεριά,
στη Βόρειο Ήπειρο φτάνει η λευτεριά.
Αγωνιστές σου μύριοι θυσιάστηκαν,
μα δε χαρήκανε τη λευτεριά,
η χώρα τρεις φορές ελευθερώθηκε,
μα τρεις φορές σκλαβώθηκε ξανά.
Της αθεΐας ήρθαν χρόνια δίσεκτα,
γκρεμίστηκαν ναοί κι ιδανικά,
ρημάχτηκε η πίστη κι η ιστορία τους,
συρματοπλέγματα, φρικτή σκλαβιά.
Καμπάνες αιώνων, χτυπήστε ξανά…
Μα σήμερα ο τόπος αλλοιώνεται,
καταστροφές, ληστείες, ερημιά,
περιουσίες εθνικές αρπάζουνε,
τρομοκρατούν τους Έλληνες ξανά.
Σεβαστιανού η προσταγή ακούγεται,
τ’ Αργυροκάστρου τρίζουν τα οστά,
του Κωνσταντή τρανή βροντή αντιλαλεί,
τα λάβαρα σηκώστε τα ψηλά.
Καμπάνες αιώνων, χτυπήστε ξανά,
ηχήστε παιάνες ανάσταση πια,
υψώστε σημαίες, ανάψτε κεριά,
γη της Ηπείρου, Ελλάδα ξανά.
