Του Αλεξάνδρου εμείς απόγονοι,
των Αντιγονιδών οι γιοι,
σκυταλοδρόμοι του ελληνισμού,
οι κοσμοκράτορες της γης.
Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε
κι απ’ το σκοτάδι των βωμών
του αναστημένου η αλήθεια έλαμψε
μες στις καρδιές των εθνικών.
Τη διψασμένη γη μας διάβηκε
ο ειρηνικός κατακτητής,
του Παύλου η φωνή που άνοιξε
ορίζοντες νέας ζωής.
Ψηλά οι σημαίες, ψηλά οι καρδιές,
ψηλά το λάβαρο του Σταυρού,
για να φωνάξουμε στον εχθρό,
Μακεδονία του Χριστού,
για ν’ απαντήσουμε στον εχθρό,
τ’ όνομα αυτό είν’ ελληνικό.
Του Δημητρίου η γη ποτίστηκε
απ’ των μαρτύρων τις πληγές,
μύρια κορμιά κατασπαράχτηκαν
μέσα στου πλήθους τις κραυγές.
Του Βυζαντίου ο δικέφαλος
υψώθηκε στα κάστρα της
κι οι μακεδόνες αυτοκράτορες
θεριέψανε τη δόξα της.
Και τη σκλαβιά της ημισέληνου
ξεπέταξε ο Παύλος Μελάς
κι αν έρθουν πάλι χρόνοι δίσεκτοι
θα βγουν οι σάρισες με μιας.
Ψηλά οι σημαίες, ψηλά οι καρδιές…
