Της Μακεδονίας μας είσαι το καμάρι,
η Θεσσαλονίκη, του Αλεξάνδρου η αδελφή,
φως του κόσμου σ’ έκανε αυτό το παλληκάρι,
δόξα σου ‘δωσε παντοτινή,
φως του κόσμου σ’ έκανε αυτό το παλληκάρι,
σ’ έκανε μεγάλη και τρανή.
Μέσ’ απ’ τις βουνοκορφές ο ήλιος ανατέλλει,
ρίχνει το χρυσό του φως σ’ αυτήν εδώ τη γη,
είναι ο δικέφαλος που ξανανασαίνει
μες στην αντρειωμένη μας ψυχή,
είναι ο δικέφαλος που ξανανασαίνει
στης Θεσσαλονίκης μας τη γη.
Βάρβαροι κι αν πέρασαν, Βούλγαροι κι αν ήρθαν,
Τούρκοι κι αν μας άλωσαν αυτήν εδώ τη γη,
φρόνημα ατσάλινο μπρος τους πάντα βρήκαν,
βρήκαν την ελληνική ψυχή,
φρόνημα ατσάλινο μπρος τους πάντα βρήκαν,
στο Θεό την πίστη δυνατή.
Μέσ’ απ’ τις βουνοκορφές ο ήλιος ανατέλλει…
Και στα καστροτείχια πάνω αυτής εδώ της πόλης,
σε περήφανο άτι, αν κοιτάξεις, θα τον δεις,
είναι ο Άη Δημήτρης μας, είν’ ο μυροβλύτης,
του Χριστού ο μάρτυς κι αθλητής,
είναι ο Άη Δημήτρης μας, είν’ ο μυροβλύτης,
του Χριστού ο ανδρείος αθλητής.
Μέσ’ απ’ τις βουνοκορφές ο ήλιος ανατέλλει…