Είναι φως κι είναι μέρα πασίχαρη
κι είναι τ’ άνθη που μόλις ανθίζουν
κι είναι σαν τώρα μόλις ν’ αρχίζουμε,
τραγουδώντας τον ύμνο στον Ένα.
Ω, Χριστέ, που ματώθης και πόνεσες
και δακρύζει η ψυχή για τους άλλους,
ως να βρεις το χαμένο σου πρόβατο
που ‘χει μπλέξει στα νύχια του δράκου.
Δώσ’ μας δύναμη, θάρρος κι ενότητα,
δώσ’ μας φως απ’ το φως που δε σβήνει,
να βαδίσουμε αντάμα το δρόμο σου
που οδηγεί προς την άσβεστή σου δόξα.
Φλόγα να ‘ν’ η ψυχή για το νόμο σου
και φωτιά του κακού και του σάπιου
και ν’ ανθίζει, λουλούδι στην άνοιξη,
για να κάνει καρπούς την αγάπη.
Την αγάπη που μένει αμετάβλητη
και βιώνει και παίρνει δυνάμεις,
για τα έργα που γίνονται αθόρυβα
κι όμως έχουν απύθμενο βάθος.
Δώσ’ μας δύναμη, θάρρος κι ενότητα…
