Παντού γύρω φυτρωμένα
των παθών τα κούφια δέντρα
μέσα μας, σα δάσος απολιθωμένο,
την απελπισιά σκορπίζουν
της κακίας και μαυρίζουν
της καρδίας το χώμα το πρασινισμένο.
Άκαρπα και άχρηστα καμένα
δέντρα των παθών στο χώμα της ψυχής
βαθιά είναι χρόνια τώρα ριζωμένα,
ριζοτόμοι όμως θα γενούμε ‘μεις.
Ζητάμε, πάντα ζητάμε
χαρά να βρούμε κι όλο να ζούμε
μέσα στα δάση της θείας χάρης,
στα καρποφόρα ουράνια δέντρα.
Στη ρίζα θε να χτυπάμε
όλα τα σκάρτα άκαρπα δέντρα
και να φυτεύουμε της αγάπης,
της αρετής τα ουράνια δέντρα.
Μας βαραίνουν στη ζωή μας
και την πιο κρυφή πνοή μας
μαυρισμένα δέντρα, ορθωτά ακόμη,
άχρηστοι κορμοί, καμμένοι
κι άλλο τώρα δε μας μένει,
να γινούμε των παθών μας ριζοτόμοι.
Άκαρπα και άχρηστα καμένα…
Ζητάμε, πάντα ζητάμε…
Μας βαραίνουν στη ζωή μας…