Εμπρός, παιδιά, να ψάλουμε
του δάσους τις ‘μορφιές
κι ο ύμνος μας ας ακουστεί
στα πέρατα της γης,
πώς τέτοια κάλη αφάνταστα
αγνίζουν τις καρδιές
και στο Θεό μάς ανυψούν
τα μάτια της ψυχής.
Δάσος, δάσος δροσερό
σ’ αγαπώ, σε ποθώ
κι όπου πάω κι όπου σταθώ
πώς να μη σε θυμηθώ.
Οι πράσινές σου οι πλαγιές,
τα γάργαρα νερά,
οι κρυσταλλένιες σου πηγές,
τα δάση τα πυκνά,
οι ηλιόλουστές σου οι κορφές,
τα ξακουστά χωριά
μάς μάγεψαν και μας κρατούν
δεμένη την καρδιά.
Δάσος, δάσος δροσερό…
