Μέσα από τη δίνη του κακού
και την οργή του πονηρού
θα βγει, θαρρώ, κάτι καλό, αγιαστικό.
Είν’ η παρουσία σου αυτή
θεμέλιό μας στη ζωή
που πάντα μας καθοδηγεί, ελπίδα ακλόνητη.
Πού να στρέψω εγώ το βλέμμα,
συ, που είσαι το παν για μένα,
μείνε μέσα στην ψυχή μου,
γίνε όλη η δύναμή μου.
Χάρη και συγχώρηση ζητώ
γιατί από μόνη δεν μπορώ,
να στέκω όρθια μετά από κάθε πειρασμό.
Είναι ανεκλάλητη η χαρά
που έρχεται απ’ το Γολγοθά
καθώς το αίμα του έσταζε για μας λυτρωτικά.
Πού να στρέψω εγώ το βλέμμα…
