Η νύχτα μάκρυνε πολύ
κι είν’ η καρδιά μου ανήσυχη.
Εσύ το ξέρεις πως πονώ,
συ μόνο βλέπεις το κενό.
Όρθρος δε χάραξε κι εγώ
βάλθηκα να σε κυνηγώ.
Το σώμα στέκει μα η ψυχή
βγήκε στο δρόμο να σε βρει.
Καμπάνας ήχοι αρμονικοί
και παίρνουν τέλος οι λυγμοί
στην εκκλησιά τη θολωτή
που τ’ όνειρό της ζει κι αυτή.
Μέσα μου κάτι ξαναζεί
που μεγαλώσαμε μαζί.
Σ’ ευχαριστώ, Χριστέ, πολύ
που φέρνεις μιαν ανατολή.
Άγρυπνη μέσα μου η ψυχή
ρουφά της χάρης τη βροχή
και ζωντανεύουν ξαφνικά
κάποια θαμμένα μυστικά.
Μέσα μου κάτι ξαναζεί…
