Από ώρα το κερί μου έχει σβήσει,
στο δωμάτιο σκοτάδι έχει απλωθεί,
την εικόνα σου σφιχτά έχω κρατήσει,
σε κοιτώ και ρωτώ, Θεέ μου, ποιος είσαι εσύ.
Αέρας δυνατός με κατακλύζει,
σεισμός μού τραντάζει την ψυχή
και φωτιά που καίει με φοβίζει,
όχι, Θεέ μου, δεν είσαι εκεί.
Ποιος είσαι εσύ;
Εγώ το νερό που δροσίζεσαι,
εγώ η ψυχή της ψυχής σου,
εγώ το μαντήλι στο δάκρυ σου,
εγώ της καρδιάς σου οι χτύποι.
Εγώ η βαθιά ανάσα σου,
εγώ το φως της ζωής σου,
εγώ ο γλυκύτατος πλάστης σου,
εγώ της ψυχής σου ο νυμφίος.
Από ώρα το κερί μου έχει σβήσει,
αεράκι ζεστό έχει απλωθεί,
με χαϊδεύει απαλά, με πλημμυρίζει,
ψιθυρίζει στ’ αφτί, ο Θεός είναι εκεί.
Πέρα από του κόσμου τη σοφία,
ενάντια στη στείρα λογική,
εντός μου η ουράνια βασιλεία,
αρχή μου και μέση και τέλος εσύ.
Ναι, είσαι εσύ.
Εγώ το νερό που δροσίζεσαι…
