Στις συννεφιές μου πάντα έψαχνα
πώς να κοιτάξω ουρανό,
στα δύσκολα να λέω
δόξα τω Θεώ.
Όλα τα λόγια μου τ’ ανείπωτα,
Θεέ μου, σε σένα τα χρωστώ,
προσευχή τα έκανα
και τα ‘χω φυλαχτό.
Και το βράδυ, αν πονάς,
είναι πρόδρομος χαράς
και ξημερώνει.
Πολέμα, ψυχή μου, βάστα γερά,
να ελπίζεις, να αγαπάς
και κοίταζε ψηλά.
Πολέμα, ψυχή μου, βάστα γερά,
στα χέρια του αφήσου
και άνοιξε φτερά.
Στο σταυρό πριν το τετέλεσται
στάζει η πίκρα στα καρφιά,
μα έρχεται ανάσταση,
ελπίδα πιο βαθιά.
Σαν το ληστή στα πάθη έπεσα,
θέλησα όμως να σωθώ,
η αγάπη σου με κάλεσε
στην Εδέμ να ξαναμπώ.
Και το βράδυ, αν πονάς…
