Της τρέλας ήταν οι καιροί κι οι μαύροι στεναγμοί,
μα ξάφνου μες στην άνοιξη ντουφέκι και σπαθί·
με το μπαρούτι έσμιξαν τα μύρα των ανθών
κι αντιλαλήσαν οι κορφές απ’ τις βροντές κλεφτών.
Γονάτισαν και κλάψανε μπροστά στην Παναγιά·
γινήκαν τότ’ ατρόμητοι κι ορμήσαν σαν θεριά,
στην Άγια Λαύρα υψώσανε σημαίες και σπαθιά,
σαν γίγαντες κινήσανε για την Τριπολιτσά.
Περάσαν μέρες φοβερές, φωτιά, καπνός κι οργή,
θωρούν τη Χιο να πνίγεται στο αίμα, τη σφαγή,
το Μεσολόγγι είδανε να λάμπει στη φωτιά,
κοιτάνε στάχτη, κάρβουνο τα μαύρα τα Ψαρά.
Ατσάλινος ο αρχηγός κι ο λόγος του βροντή,
σαν υπογράφει ο Θεός, δεν παίρνει υπογραφή.
Όταν η μάχη τέλειωσε μετρήθηκαν ορθοί,
στο χαλασμό απόμειναν μονάχα οι μισοί·
ανοίξανε ναούς, σχολειά και σπείρανε τη γη,
με φως, με δάκρυ, μ’ όνειρο, με αίμα και πνοή.
Διακόσια χρόνια απ’ τη φωτιά που φώτισε τη γη
αναμετριόμαστε κι εμείς μ’ οχτρό που καρτερεί·
μπροστά μας σελαγίζουνε αθάνατες μορφές,
απ’ των προγόνων το κρασί μεθύσαμε σαν χθες.
Μετρούμε κάθε σπιθαμή στην αγιασμένη γη,
από την Κρήτη κι ως τη Ρω, σε κάθε μας νησί·
στου Έβρου πάνω τη γραμμή νυχθημερίς φρουροί
κρατούμε χώμα αμόλυντο και τη σημαία ορθή.
Ατσάλινος ο αρχηγός κι ο λόγος του βροντή…
Κι αν κάποια, μόνο μια, στιγμή ο νους μας απορεί,
θωρούμε την ολόφωτη του γέρου τη μορφή
να στρέφει πάλι τη ματιά μπροστά στην Παναγιά
και τον ακούμε ξάστερα και πάλι να βροντά.
Ομπρός, ομπρός, ωρ’ Έλληνες,
ομπρός και πάλι ομπρός!
