Στης Αθήνας το φως,
της Αθήνας ανθός,
μες στα χρόνια
η μορφή σου περνά
ταπεινά και σεμνά
με τη μνήμη αιώνια.
Μες στης μαύρης σκλαβιάς
το απροσπέραστο βράδυ
πώς ανάβεις το φως
του κακού καταλύτη
που ζεσταίνει και λάμπει
κι είναι φάρος λαμπρός.
Η σεμνή σου αρχοντιά,
η μεγάλη καρδιά σου
πώς ανοίγει πλατιά
να χωρέσει τον πόνο
μιας ολάκερης γης
που τη δέρνει η σκλαβιά.
Φιλοθέη σεμνή,
της Αθήνας μας δόξα,
της πατρίδας τιμή,
τον χορό των ηρώων
και των νέων μαρτύρων
πώς λαμπρύνεις, καλή.
Της Αθήνας το φως,
της Αθήνας ανθός,
μες στα χρόνια
η μορφή σου περνά
και μια χάρη κερνά,
Φιλοθέη, αιώνια.
